Gevoelens

Mijn 2e week is al weer begonnen, ik heb 2 dagen mee gelopen met Silva een heel erg vriendelijke collega op mijn afdeling. Ik vind het erg prettig om met haar samen te werken omdat ze de hele dag gewoon blijft uitleggen en mij ook echt verantwoordelijkheid geeft. Ik ben inmiddels 3e jaars dus je mag wel verwachten dat ik patiënten kan wassen. Echter is dit niet voor alle collega’s duidelijk haha!

Vandaag kreeg ik 2 zelfstandige kamers. Ik begon in de ochtend met mijzelf voor te stellen aan de patiënten en uitleg te geven wat ik hier doe en dat mijn Duits nog niet goed is maar ik mijn best doe. De patiënten reageerde beide heel erg enthousiast. Een meneer was zelfs in meerdere malen in Nederland op vakantie geweest en vond het een 'sehr schönes land'. De andere mevrouw en haar partner gaven aan 50 km van de Nederlandse grens te wonen en Fries te verstaan dus ik kon tegen ze praten. Ik heb helaas die mensen duidelijk moeten maken dat ik zelf als Nederlander ook geen woord versta van de Friese taal, ze moesten lachen. Met beide patiënten had ik een goede klik en hier wil ik graag iets over zeggen.

Patiënt 1: (man, 70 jaar)

Deze meneer heeft een CVA gehad voor de mensen die niet weten wat dit is het word ook wel een beroerte genoemd (hersenbloeding/herseninfarct). Hierdoor heeft meneer een halfzijdige verlamming aan zijn rechterkant. Meneer praat hierdoor slecht en heeft hulp nodig omdat hij met zijn rechter hand niks kan. Nou ik spreek geen Duits en meneer erg slecht door zijn CVA Probleem?? Nee joh.. meneer kwam met het idee om doormiddel van geluiden te communiceren. Bijvoorbeeld toen ik zijn pleister er af moest halen maakt hij een geluid rrrtttss.. ik kan het zo niet na doen maar we begrepen elkaar en dat was heel mooi. Ik kon aan meneer zien dat hij het leuk vond om mij iets te leren en zelf daardoor geholpen te worden. Ik heb meneer naar de uitgang gebracht na zijn ontslag en heb een doosje merci gekregen dit vond ik zo lief. Ik dacht: Dit is toch gewoon mijn werk ik hoef er geen bedankjes voor. Maar soms doen de kleine dingen het blijkbaar voor een patiënt.

Patiënt 2: (vrouw,61 jaar, Oncologisch)

Deze mevrouw kwam aan met haar man op mijn afdeling. ik kwam de kamer binnen om haar bloeddruk te meten IK: Ich möchte gern Ihren Blutdruck messen. Waarna mevrouw meteen opmerkte of ik uit Nederland kwam. Blijkbaar is dat erg goed te horen maar ze vond me duidelijk spreken. Ik raakte in gesprek met mevrouw, dit was overigens wel gebrekkig maar later kwam een collega om mij te helpen. Mevrouw vertelde dat er kanker bij haar ontdekt was en ze werd zeer verdrietig en angstig. Haar man vertelde toen dat ze vorig jaar hun zoon zijn verloren aan kanker op 31 jarige leeftijd. Hier werd ik even stil van… ze vertelde dat ze er kapot van zijn maar door moeten gaan voor de kleinkinderen en ze bleven vertellen. Gelukkig ben ik stagiaire en mocht ik lekker de tijd nemen. Met als uitkomst dat mevrouw een stuk rustiger en zekerder daar de operatie ging. Eenmaal terug op de afdeling wilde mevrouw mij bedanken voor mijn tijd.

Moraal van mijn verhaal? De patienten vergeten misschien je naam, maar ze zullen nooit vergeten hoe jij ze hebt laten voelen. Je kan een hele goede verpleegkundige zijn door goed te leren hoe alle verpleegtechnische handelingen werken. Maar ik ben er van overtuigd dat het contact met de patiënt zeer zeker net zo zwaar mee telt. Je moet geduld hebben en goed kunnen luisteren. Voor mij is duidelijk dat het een vak apart is maar echt een heeeel erg mooi vak!

When you're a nurse,you know that every day you wil touch a life or a life will touch yours!